“Zannetme ki gözlerim sana baktıkça bıkacak, Ölsem de ruhum seninle kalacak, Kapanırsa gözlerim senden önce bu hayatta, İnan ki son sözüm “SENİ SEVİYORUM” olacak...” 
                                                                                         -Anonim- 
              “Sevgimizi belirtmekten asla bıkmamalıyız, tıpkı onun bize söylendiğini duymaktan asla bıkmadığımız gibi.” 
                                                                                      -Rahibe Teresa- 
          
           Sevmek öyle bir şey ki… Tarifi yapılamayacak kadar yüce bir duygu… Acaba kaç yürekte hala tükenmedi sevgi? Acaba kaç yürek sevgi ile besleniyor, sevgi için çarpıyor? Düşünsenize, sevgisiz yapabilir mi bir insan? Ondan yoksun kalınabilir mi? Vardır muhakkak yüreği sevgiye yabancı, sevgiden uzak kimseler. Bu kişilerle günlük yaşamımızda çoğu zaman karşılaşıyoruz. Yüreğine sevgi yeli değmemiş, sevgiden yoksun o kadar çok insan var ki… İnsanı en zor günlerinde ayakta tutabilecek tek güç sevgidir. Goethe’nin de dediği gibi “Sevmeye zaman ayırın, güçlü olmanın kaynağı budur.” Seviyorsan ve seviliyorsan güçlüsündür. Önemi yok içine düştüğün darlığın, çektiğin sıkıntıların. Umurunda olmaz dünyanın nereye gittiği. Gözü kara dalarsın yangınların ortasına. En olunmazı gerçekleştirirsin bazen. Yaşam kokar o kara gözlerin. Koşmak istersin o yemyeşil kırlarda. Her mevsim bahardır artık gözünde. Duygusuna gidersin bir türkünün, bir şarkının ya da bir şiirin. Dikkatini çeker güneşin kızıllığı, gecenin sarışın gelini ve el ele tutuşan o yıldızlar ve daha birçok şey… Hayat bir başkadır artık gözünde, sevdiğin sürece... Sevginin bu denli önemli olduğunun farkında mıyız acaba? Kendi duygularımızı sevgi diye tanımlayabiliyor muyuz? Kaçımız sevildiğinin ve sevdiğinin farkında? Kaçımız “Seviyorum!” diyebilme cesaretini gösterebiliyor acaba? Sabah işe gitmek için evden ayrıldığımızda acaba kaçımız eşine, çocuklarına, anne babasına, kardeşine ya da sevgilisine “Seni seviyorum!” diyerek çıkıyor? Yalnız yaşayanlarımızdan kaçı evden çıkarken şöyle bir dönüp de “Seni seviyorum evim!” diyebiliyor? Çoğumuz “Seni seviyorum!” diyebilme cesaretini bulmuyor kendinde. Âşık olduğumuz kişiye acaba kaçımız tereddütsüz “Seni seviyorum!” diyebiliyor? Kaçımız sevgi sözcükleriyle çocuğunun saçlarını okşuyor ya da bir gülü yetiştirebiliyor sevgiyle? Sevgi karşılıksız olmalı, yüreğimizden gelmeli. Ancak size “seni seviyorum” denilmesi için sizin de başkalarına demeniz gerekiyor. Nasıl ki aynaya baktığınızda kendinizi görebiliyorsanız, başkasında da sevginizi bulabilirsiniz. Çocuğunuza sevgi gösterdiğinizde o da size sevgiyle bağlanacaktır. Eşinize, sevgilinize ya da bir arkadaşınıza sevdiğinizi söylediğinizde onlardan da defalarca sevgi sözcükleri duyabilirsiniz. Ancak birçoğumuz bunların farkına vardığında gecikmiş oluruz. Ölüm anında sevdiklerimiz ya da sevdiğimiz yanı başımızda ağlarken “seni seviyorum” sözünü bile tamamlamaya nefesimiz yetmeyebiliyor bazen. Bazen de sevdiklerimizi bu yaşamda kaybettikten sonra tekrar kazanmak için uğraşırız ki, bir gemi çoktan götürmüştür artık sevdiğimizi başka limanlara. Geçmişte söyleyemediysek sevdiğimizi, onu yarına da bırakmamalıyız. Çünkü yarın çok geç olabilir. Buna vaktimiz olmayabilir. Bugün varsınız, tüm varlığınızla, yüreğinizle bugünde bir gerçeksiniz. Yarın ya siz çoktan yalan olup gideceksiniz ya da sevdikleriniz. Ertelemeyin sevginizi yarına. Önemseyin yüreğinizdeki o güzel duyguyu. Umursayın kendinizi ve karşınızdakini. Yanınızdaysa dokunarak, gözlerinin içine gülümseyerek söyleyin sevdiğinizi. Uzaktaysa hemen telefona sarılın ve bir şiir tadında onu nasıl sevdiğinizi söyleyin. Konuşamıyorsanız, gözlerinizle söyleyin sevdiğinizi. Göremiyorsanız dokunarak gösterin sevginizi. Her koşulda, her durumda sevdiğinizi söyleyin. Çünkü içinde olduğumuz zaman ve durum, sevdiğinize “seni seviyorum!” diyebileceğiniz en uygun zaman ve durumdur. Çünkü her doğan yeni gün bizim olmayabilir, gözlerimiz onu görmeyebilir. Hadi durmayın, bekleyecek kadar çok vaktiniz olmayabilir. “Seni seviyorum” deyin, hem de defalarca… Tıpkı Nazım’ın dediği gibi; Seviyorum seni, ekmeği tuza basıp yer gibi Geceleyin ateşler içinde uyanarak Ağzımı dayayıp musluğa Su içer gibi. Seviyorum seni “Yaşıyoruz çok şükür” der gibi.