“Ey aşk, güzel ve kısasın!” 
                                                                    -Sıchıller- 
                       “Aşk çok renkli bir çiçektir, fakat korkunç uçurumların kenarında yetişir.” 
                                                                                              -Stendhal- 

        Aşk diye bir şey var mıdır acaba? Vardır muhakkak ancak kim yaşar onu? Nerdedir bu aşk? Çok mu uzak buralardan? Ne yapmak gerek peki? İnsan nasıl âşık olunur? Derler ki, insan âşık olunca adeta uçarmış, kanatlanıp uzak diyarlara gidermiş. Gözlerin kimseyi görmezmiş, yani kör edermiş insanı bu aşk. Hayat bir başkaymış insanın gözünde, her mevsim baharmış sanırsın. İnsanın içi bir hoş olurmuş, ayaklarını yerden alırmış. Aynalar sürekli gülümsermiş insana, elin ayağın dolanırmış birbirine. Her şey tos pembeymiş gözünde; şarkılar, şiirler daha bir anlamlı gelirmiş insana. “Aşkın bulunduğu yerde hiçbir şey can sıkıcı ve bayağı değildir.” diyor A. Smıth. İnsan âşıkken, müziksiz bile dans edermiş, şifâ bulurmuş yalnızlığına. Hastalığa birebirmiş, her derde devaymış. Sürekli genç tutarmış insanı, geç yaşlandırırmış. “Yüz kişinin içinde âşık, gökyüzünde yıldızlar arasında parıldayan ay gibi belli olur.” der Mevlana aşk için. Gecesinde ayı, yıldızları daha bir başka görürmüş insan. Baktıkça mehtaba, kendinden geçermişsin. Yağmur altında sırılsıklam olmakmış her aşığın en sevdiği şey. Hiç üşümezmiş insan ıslanıp sevdiğine sarılınca. Hatta tenin daha bir sıcak olurmuş. Aşkın tarifi de çeşit çeşitmiş. Kimisine göre aşk, yaşam kaynağı; kimisine göre yaşam sebebi; kimisine göre de ölüm sebebiymiş. “Nasıl kafa sayısı kadar düşünce varsa, kalp sayısı kadar da aşk çeşidi vardır.” diyor Tolstoy. Aşk, karşılıklı olduğu zaman daha da başka oluyormuş. İnsanın yerden ayağını kesiyormuş. “Aşk, karşılıklı geçip birbirlerinin gözünün içine bakmak değil, el ele verip ileride aynı noktaya bakmak ve yine el ele o noktaya doğru ilerlemektir.” diyor Saint-Exupery. Bak, aşkın böylesini sevdim ben. Ama bir de aşkın öldüren bir türü varmış ki, işte bunu sevmedim ben. Kimse aşk uğruna ölmek istemez. Aslında bilseler aşkın sonunun kendi ölümleri olacağını, belki onlar da âşık olmaktan vazgeçerler. Demek ki aşk denen illet, yüze gülen bir düşmanmış. Kumarhanedeki tuzaklar gibi. Önce ayağın alışsın diye kazanmana müsaade ederler; sonra da sana verdikleriyle birlikte donuna kadar her şeyini senden geri alırlar. Demek ki, aşk da böyle bir şeymiş. Kumardan daha da kötü… Meğer canından ediyormuş insanı. Gerçi böyle ölümüne aşklar var mı bu zamanda? Varsa kaç tanedir, varsa nerdedirler? Kutlamak gerek böylelerini aslında, tâbii hala böyle aşklar varsa. İnsan bazen aşkı için anayı babayı, sülâleyi, aşireti, memleketi bile karşısına alıyormuş. Hatta aşkı yüzünden memleketini, ana ocağını terk edenler dahi varmış. Ne kadar tatlıymış bu aşk. O kadar tatlıymış ki, anadan da tatlı. Hatta kokusu, doğup büyüdüğün köyün o bozkırlarındaki kır çiçeklerinden daha da güzelmiş. Derler ki, insan, aşkın kokusunu aldı mı bir defa, burnu başka kokuları almazmış. “Aşk aleyhine binlerce şey söylenir ama insanoğlu yine de onsuz yapamaz.” diyor Peyami Safa. Vazgeçilmez olan aşk, demek buymuş; yani varmış demek. Peki ya siz? Âşık mısınız? Yoksa siz de benim gibi aşk mağduru musunuz? Ya da o aşka inanmayanlardan? O da mı değil? Peki, sanırım siz hala o aşkı bekleyenlerdensiniz? O halde size iyi beklemeler. Yalnız dikkatli olun. Beklerken sakın uyumayın. Yoksa uyandığınızda onu kaçırmış olabilirsiniz. Aşk işte böyle de bir şey. Beklersin gelmez, beklemekten vazgeçersin ki, tam da o an hemen yanından geçip gider. Bence beklemeyin. Çünkü olmasını istediğimiz şeyler en beklenmedik anda olur. Bu sözün doğruluğunu ispatlayacak kadar tecrübem yok, ancak bunu tecrübe etmiş kişiler söylüyor.