“Aşk, sürekli bir mutluluktur.” 
                                                                                     -George Sand- 
                             "Aşk coşku ve tutku olduktan sonra insan hiç sarsılmaz bunlar olmayınca yaşam neye yarar" 
                                                                                              -Stendal- 
                              "İnsan sevmeye başladı mı yaşamaya da başlar." 
                                                                         -Madame De Scudery- 
                           Aşk, insana vakar, ağırbaşlılık, hatta güzellik verir. 
                                                                                      - Bernard Shaw- 

           Yine ateş bacayı sarmıştır. Yüzün yeniden gülmüş, gözlerin ışıldamış, için bir hoş olmuştur. Kendi kendine bir şarkı mırıldanır, çalınan her şarkıyı yüreğine taşırsın. İçin kıpır kıpırdır. Her zamankinden daha çok önemsersin hayatı, kendini ve başkalarını… Bazen görmez gözün dünyayı, bazen de görkemine hayran kalırsın doğanın. Bir kelebeğin kanat çırpışına, bir serçenin dalda ötüşüne, bir gülün seherde açışına kaptırır gidersin kendini. Giyimine kuşamına, hatta yiyip içtiklerine bile daha dikkat edersin. Çünkü sen, kendini bulmuşsundur. Kendindeki diğer yarımı bulmuşsundur. Ona iyi görünmelisin, kendine iyi bakmalısın. Bazen doruktasındır sevincin, bazen de acının… Her ikisi de aşka dairdir, hayata dairdir. Bu sende vuku bulan hal aslında normal karşılaman gereken bir durumdur. Aşk bunu gerektirir. Acı ve sevinçtir aşk. Aynı anda ve aynı dalda farklı renkte açan iki gül gibidir. Biri, diğeri olmadan açamaz. Çünkü onlar aynı yumurtanın ikizleri gibidir. Zıt karakterde olsalar da ikisi aynı yumurtadan çıkmışlardır. Anaları aşktır ve bir ana, çocukları olmadan yaşayamaz. Sevincin doruğundayken mutlusundur, güçlüsündür, kendine ve kalbine iyi davranırsın. Oysa acının doruğundayken işler farklıdır artık. Mutsuzsundur, çaresiz ve zayıfsındır. En büyük kötülüğü kendine yapacak kadar kızgınsındır. Affetmezsin kendini, seni yaşatan o yüreğini… Sararıp solarsın birkaç gün içinde. Kadehlere aşkı doldurup içersin gecelerce, sabahlara kadar. Kolundan tutan da olmaz senin. Düşe kalka yol alırsın. Kendi şarkını kendin çalar söylersin. En yetim yerleri keşfedersin, ıssız ve viran sokaklarda kırık umutlarını toplarsın. Sonra uyanırsın sızdığın yerde sana acıyan bakışlar arasında. Ancak senin gibi aşka düşenler anlar senin bu halinden. Gerisi alaya alır, aşağılar seni. Bir ışıltı belirir düştüğün o yerde. Umutla bakarsın ona. Ve yalvaran gözlerle medet umarsın ondan. Çekip çıkarmasını istersin düştüğün o çukurun içinden. Ancak ışıltı kaybolur sen gülümsemeye çalışırken. Hıçkırıklar içinde kalırsın, artık yalnız ve yetimsindir. Tutunacak bir umudun da yoktur. Kim bilir belki de artık hiç gelmeyecektir o ışıltı. Kör zindanlarda heba edeceksin gençliğini belki de. Belki de kıyacaksın kendine, söverek talihsizliğine ve aşkın vefasızlığına. Çünkü aşk uğramaz olmuştur sana artık. Seni yüz üstü bırakmıştır. Tek mermiyle hesaplaşırsın hayattan ve hayata dair her şeyle. Varlığın artık yokluğun olmuştur. Peşinden ağlayan aşk olmuştur. Çünkü senin kadar onun acısına dayanan olmamıştır, onu hayatı uğruna önemseyen olmamıştır. Onun gücüne itaat eden de olmamıştır. Ona göre aşk hayattır ve aşksız hayatın bir anlamı da yoktur. Çünkü hayat aşkla güzeldir. Onsuz yaşam her gün ölmektir.