Kaybetmiştik aslında

Öteki Tanrının çocuklarıydık biz

Onurlu ve gururluyduk

Gökyüzü yıkılırken yeryüzüne

Ateş kokan demirler düşüyordu yüreğimize

Kan kusuyordu ellerimiz

Ve yitiktik kendi bedenlerimizde

İnce ince işliyordu yağmur o derin türküsünü aşkın

Ve çıkamıyordu dehlizlerimizden içimizdeki çocuklar

Kuytulardan haykırışlar geliyordu

Ve isyankâr gözyaşlarında boğuluyordu ruhumuz

Bedenlerimiz düşerken yavaşça aşkın kıyılarında

Dalgaların hışmına uğrardı yitik benliğimiz

Ve sen,

Kuşatılmış ordular kadar

Çaresizdin, yitiktin…